زمینه و هدف: پالایش زیستی روشی است که در آن از توانایی ریزجانداران جهت افزایش میزان و سرعت تجزیه آلاینده‌ها و درنتیجه کاهش آلودگی‌های محیط‌زیست استفاده می‌گردد. رطوبت و دما از عوامل محیطی اصلی تأثیرگذار بر رشد و فعالیت ریزجانداران و بالطبع بر کارآیی تجزیه زیستی آلاینده‌های آلی می‌باشند. روش بررسی: به‌منظور بررسی تأثیر این دو فاکتور یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل؛ رطوبت در سه سطح (30%، 55% و 80% ظرفیت مزرعه)، دما در سه سطح (25، 30 و 35 درجه سانتی‌گراد) و تلقیح با باکتری در دو سطح (تلقیح شده با باکتری سودوموناس پوتیدا و بدون تلقیح با باکتری) بودند. یافته ها: نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که بیشترین میزان تجزیه زیستی نفت خام در تیمار دارای شرایط رطوبت 55% ظرفیت مزرعه، دمای 30 درجه سانتی‌گراد و تلقیح با سودوموناس پوتیدا مشاهده شد که معادل 8/92% و کمترین تجزیه در تیمار رطوبت 30% ظرفیت مزرعه، دمای 30 درجه سانتی‌گراد و بدون تلقیح با باکتری معادل 3/42% بود. بحث و نتیجه گیری: این نتایج نشان می‌دهد که بهینه‌سازی عوامل محیطی در زیست پالایی می‌تواند سبب افزایش کارآیی پالایش تا 5/50 % شود.
)